Ne zaman patlayacak olsam, ruhum sıkışsa, camı açıp da benliğimi haykırmak istesem boşluğa sarılıyorum cümlelere.
Ne zaman kaygılarım beni boğsa, kendime söz anlatamasam, kendimi anlamasam konuşuyorum sayfalarla.
Ne zaman dünyayı tüm ağırlığıyla üzerimde hissetsem boğuluyorum ve kelimeleri çekiyorum içime. Ne zaman dünyayı unutsam ve de boşluğa düşüversem kayboluyorum ve medet umuyorum sesli sessiz tüm harflerden.
Yine bir kayboluştayım.
Bundandır susmayışım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder