A.Y.L.A.K.

Aylak adam o ki ismi bile olmayan ne yaparsın sorusuna 'aylağım' diye cevap veren, insanların ne düşündüğünü, düşüneceğini umursamayan, kafamıza aslında harflerden çok da fazlası olmadığımız gerçeğini dank ettiren esrarengiz kişi.Hayatımda bir şekilde yer eden, tam anlamadığım ama asla da kızamadığım hatta imrendiğim karakter. Bir yandan keşke yolunu gözlediği kişi ben olsam diyorum bir yandan da diğer kız ben olsam ben de terkederdim oh iyi olmuş diyorum. Tüm bunların yanında içten içe aylak adama özeniyorum. Onun o vurdumduymazlığına, hayatı algılayış şekline, insanlara bakış açısına hayranlıkla bakıyorum. Ben de bir 'AYLAK' olabilsem diyorum. Sonra da bırakın baş karakteri bir Yusuf Atılgan romanının kıyısından bile geçemeyeceğimi farkediyorum. Ne 'aylak' olabiliyorum ne de Zebercet gibi 'tutkulu'. Gelgelelim ne B. olabiliyorum ne de esrarengiz yolcu.

Ama ben kendime yine de N. diyorum aylak adama özenerek, bugünlerdeki aylaklığımı, vurdumduymazlığımı kendimi tek harfe indirgeyerek anlatıyorum. O tek harfi bile hakettiğimden şüpheli...

İkinci harfe geçersem biliyorum ki 'NE' diyeceğim. Bir arayışta olduğumun göstergesi olacak bu, belki yanıt bulacağım belki soru ve bu beni boşluktan kurtaracak, kısa bir süre de olsa tamamlayacak oysa ben daha ilk adımı bile atamıyorum. Elim ilk harfi yazarken titriyor. Kalemimi düşürüyorum.

Sonra bir şekilde başarıyorum yazmayı, içine düştüğüm durumdan kurtulma isteğimi 'nokta' ile belirtiyorum ve 'N.' diyorum. Düşünüyorum da içinde bulunduğum bir aylaklık değil tam bir arsızlık olsaydı ben yine N. ile değerlendirilecektim başkalarınca belki gazetelerin 3. sayfalarında belki hiç açılmayacak olan dosyalarda. O zaman gerisini yazmaya ne gerek var diyorum. Adımız, soyadımız, ünvalarımız, olduğunu iddia ettiğimiz bir dolu yeteneğimiz, arkadaşlarımız, ailemiz... Kendimizi tanımlarken, tanıtırken ve tamamlarken bunlara neden ihtiyacımız var?

Soru işaretini gördüğüm an ikinci harfe geçmiş olduğumu anlıyorum.
Yazmayı bırakıyorum.