Kuklalar, oyuncak bebekler, resimlerdeki insanlar... hepsinin ortak bir özelliği vardır. Yüz ifadeleri asla değişmez! Küçükken barbi bebeklerimin suratına gözyaşı çizer, en çok gözünü açıp kapatan bebeklerimi severdim. Oyuncak bile olsalar sürekli gülmelerine katlanamazdım.
Ve şimdi de sürekli gülen insanlara katlanamıyorum. Hayır hayır bu insanların mutluluğunu çekememezlik değil ya da etrafımda somurtan insanlar istediğim anlamına da gelmez, nitekim sürekli somurtan insanları da sevmiyorum. Hep bir yapmacıklık, zorlama varmış gibi geliyor.
Herkese 'canım' diyenler, her daim Pollyannacılık oynayanlar ya da her gün Karadenizde gemi batıranlar... topunuzu ifadesizlikle suçluyorum!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder